Nasza codzienność – obowiązki, modlitwa, praca, pełnione funkcje i różne życiowe aktywności – wiąże się nierzadko z trudem i wysiłkiem. Mimo to, podejmujemy wciąż na nowo walkę o wierność i wytrwałość. Każdy z nas ma inną drogę w życiu, lecz wszystkich kroczących po śladach Jezusa łączy jeden cel – zbawienie (lub inaczej: niebo). Nie jest najistotniejsze czy jestem żoną, mamą, mężem, ojcem, synem czy córką, osobą samotną, kapłanem czy siostrą zakonną – najważniejsze, by na drodze osobistego powołania „złapać kurs”, który ma dla mnie Bóg.

Gdy po pewnym czasie wrócił do Kafarnaum, posłyszeli, że jest w domu. Zebrało się tyle ludzi, że nawet przed drzwiami nie było miejsca, a On głosił im naukę. Wtem przyszli do Niego z paralitykiem, którego niosło czterech. Nie mogąc z powodu tłumu przynieść go do Niego, odkryli dach nad miejscem, gdzie Jezus się znajdował, i przez otwór spuścili łoże, na którym leżał paralityk.

Zapraszam cię do Galilei. Jest piękny dzień, Jezus wrócił właśnie z Gergezy, gdzie uwolnił opętanego. Wszyscy już Go oczekiwali, więc od razu obstępuje Go mnóstwo ludzi, napierających na Niego z wielu stron. Każdy ma własną sprawę do Jezusa, gdy nagle coś niezwykłego dzieje się w tym tłumie...

Problem, który zarysowałem w tytule jest bardzo stary, włącznie z tym, że począwszy od XVI wieku wiele zakonów przeżywało u swoich początków wewnętrzne tarcia na tym właśnie tle – czy jesteśmy bardziej kontemplatywni czy też bardziej apostolscy (czynni, aktywni). Wydaje się, że św. Ignacy z Loyoli w swoim słynnym haśle: "być kontemplatywnym w działaniu", postawił poprzeczkę bardzo wysoko. Do dziś próbują zmierzyć się z tym nie tylko pojedyncze osoby, lecz i całe wspólnoty, które szukają swojej tożsamości. Na czym więc polega owo bycie kontemplatywnym w działaniu?