Zawstydza mnie reakcja Maryi w chwili Zwiastowania. Czternastoletnia, bardzo młoda dziewczyna udzieliła Bogu tak dojrzałej odpowiedzi. Pewnie była przerażona, pytała przecież, jak się stanie to, do czego Bóg ją powołuje. Jakim szokiem będzie to dla otoczenia, dla Józefa i rodziców. Czy jej uwierzą? Jednak pomimo wątpliwości i niewiadomych podjęła decyzję.

  Podejrzewam, że większość z nas to ci, którzy od dziecka chodzą do kościoła. Żyjemy bowiem w kraju, gdzie ludzie chadzają do kościoła. Uczestniczyliśmy w lekcjach religii, bo dwadzieścia lat temu wszyscy uczestniczyli. Nawet może mówiliśmy wierszyk przy okazji Pierwszej Komunii, bierzmowanie też przyjęliśmy – choć wybierając imię myśleliśmy raczej o tym, jak rozśmieszyć kolegów (Kunegundą, Alfonsem czy Kwadratem) – niż o podjęciu współpracy ze świętym patronem.

"Panie Jezu, proszę Cię w intencji tego nienarodzonego dziecka, które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady... Proszę, daj rodzicom miłość i odwagę, aby swoje dziecko pozostawili przy życiu."  

Z wielkim zapałem odwiedzamy egzotyczne kraje, fascynujemy się odmiennymi kulturami, a zapominamy, że obok żyje człowiek – tak skomplikowany i złożony, że życia nie starczy, by go zrozumieć. A może wcale nie o zrozumienie tutaj chodzi, ale o zaakceptowanie i przyjęcie go takim, jaki jest?

Mamy trzech synów: czteroletniego Antka, dwuletniego Tymka i trzymiesięcznego Franka. Modlitwa z nimi to wyzwanie, któremu staramy się sprostać każdego wieczora. Ich czas przygotowywania się do snu jest ściśle zrytualizowany. Nie może zabraknąć żadnego elementu: oglądania dobranocki, picia kakao, mycia zębów, czytania bajek, wspólnej modlitwy, wyglądania przez okno i oceniania, czy cały świat już śpi… Dzieci domagają się przestrzegania ustalonej kolejności wydarzeń. Chcą również, by w tym czasie, tuż przed zaśnięciem, gromadziła się cała rodzina.

Piątkowego popołudnia, 18 lutego 1967 r., Patti Gallagher Mansfield, studentka romanistyki i teologii, umieściła na tablicy ogłoszeń Uniwersytetu w Duquesne karteczkę z napisem „Czekam na cud”. Tego dnia wraz z grupą studentów i profesorów wybrała się na rekolekcje, podczas których wydarzyło się coś absolutnie niezwykłego.     Patti marzyła o studiach w Bostonie – także dlatego, że zachwycił ją piękny kampus, a przecież na uczelni  miałaby spędzić ładnych kilka lat życia. Została przyjęta na uniwersytet, ale uczelnia nie przyznała jej stypendium. Pełne finansowanie otrzymała jednak na uczelni w Duquesne, w Pensylwanii, której wcześniej nie widziała na oczy. Wybór był więc dla niej oczywisty.