O samotności, w której można doświadczyć Boga, szacunku wobec odrębności drugiego człowieka i mądrości Waqa wśród Eskimosów – opowiada Wojtek Werhun SJ w rozmowie z Joanną Sztaudynger.

Przez wieki pewien fragment Pisma świętego był skandalem, zgorszeniem, powodem sporów teologów i schizm pierwotnego Kościoła. Bo jak tu zgodzić się z tym, że Bóg płakał, cierpiał, umarł, że był dzieckiem kobiety, a nawet… że kiedyś miał kryzys?

BAJECZKA O MLECZACH, CZYLI BÓG SIĘ NIE POMYLIŁ, ŻE CIĘ TAKIEGO STWORZYŁ Każdy z nas (i ty też) ma w sobie coś takiego, z czym czuje się źle, czego w sobie nie chce, co jest niewygodne. Coś, co chciałby odciąć i wyrzucić (bo takie rozwiązanie wydaje się najlepsze z możliwych). Problem jednak w tym, że to „coś” jest częścią ciebie, współtworzy twoje „ja” i twoją tożsamość.

  Burza pomysłów, deszcz możliwości, ogień pragnień i gwałtowny wybuch talentów – tak mniej więcej wygląda serce młodego człowieka.   Co z tego rozwijać, z czego zrezygnować, a z czym nieco poczekać?  

Jest taki fragment w Piśmie świętym, do którego lubię wracać, ponieważ w nim Bóg przekazuje nam najbardziej podstawowe fakty dotyczące bycia człowiekiem. Tutaj Bóg po raz pierwszy w Biblii i w historii zbawienia nawiązuje relację z człowiekiem. Po raz pierwszy zbliża się do niego, patrzy mu w oczy i wypowiada do niego pierwsze słowa. Już sam ten fakt daje do zrozumienia, że te słowa są bardzo ważne.

W życiu każdej kobiety – bez względu na jej późniejsze powołanie – przychodzi taki moment, kiedy bardzo, ale to BARDZO pragnie wyjść za mąż. To pragnienie daje o sobie znać niezwykle wcześnie, nawet już w przedszkolu, kiedy rumienimy się na widok kolegi z grupy „starszaków”…

„Więcej uwielbienia! Więcej chwały! Bezustannie chwalić i czcić, bardziej i bardziej, więcej i mocniej!” To brzmi jak prowadzenie modlitwy przez jakiegoś obłąkanego pseudocharyzmatyka, który próbuje rozkręcić w ekstazie siebie i innych. Czy na pewno?

W poprzednim numerze „Szumu z Nieba” (nr 106/2011) pisaliśmy o stanie duchowego pocieszenia. Przyjrzyjmy się zatem także strapieniu. Nieprawidłowe rozpoznanie tego stanu stanowi dla złego ducha dobre narzędzie, by nas pognębić i nie pozwolić na prawdziwą radość i otwartość wobec działania Ducha Świętego.    Prawidłowe rozpoznanie pocieszenia duchowego umożliwia nam owocną współpracę z Duchem Świętym: wskazuje dobry kierunek życia i potwierdza słuszne decyzje. Natomiast trafne rozeznanie strapienia może nas uchronić przed niepotrzebnym przygnębieniem duchowym, które nie ma nic wspólnego z głosem sumienia.

  Każdy z nas w głębi serca pragnie, by nawiązać z Bogiem bliską i mocną więź, by nauczyć się Go zauważać w codzienności. Intuicyjnie wyczuwamy, że istnieje jakiś ostateczny cel, do którego zmierzamy, prawdziwe szczęście, szczera radość i życie w pełni, którego nie zapewni nam nic z rzeczy stworzonych. Zaczynamy szukać Boga. I właśnie wtedy pojawia się pytanie: Jak rozpoznać Pana? Skąd wiadomo, że to On?

„Naprawdę, Panie, czy nie służyłem Tobie jak najlepiej? Dlaczego mój ból nie ma granic, a moja rana jest nieuleczona, niemożliwa do uzdrowienia? Czy będziesz dla mnie jakby zwodniczym strumieniem, zwodniczą wodą?” (Jr 15, 11a. 18)