Prawie całkowicie stracił wzrok, ale odnalazł powołanie. Romana Rosiaka, masażystę, który stawiał na nogi sportowców, nawet olimpijczyków, ale i tych, którym trzeba było wyprostować życie – poprosiłam, aby opowiedział o tym, jak praca fizyczna może mieć także wymiar duchowy. I o tym, że nasze braki nie są przeszkodą, by służyć innym.

Piękna, inteligentna kobieta. Doktor medycyny. Aktywna zawodowo. Szczęśliwa matka dwóch synów. Jako żona od piętnastu lat walczy o małżeństwo. Nie poddaje się, bo Bóg daje jej siłę i miłość do męża. Joanna wychowała się w rodzinie laickiej. Oboje rodzice byli zapracowani, chcieli córkom zapewnić wykształcenie i dobrą przyszłość. Bardzo je kochali, ale nie mieli czasu na rozmowę i bycie razem. Zadbali o to, by córki przyjęły sakramenty, ale do relacji z Bogiem nie zachęcali. Choć też i nie przeszkadzali. A Joanna pragnęła bliskich relacji i rozmowy. To pragnienie zostało częściowo zaspokojone w oazie, do której trafiła.

  Pytam dwóch braci: Jacka i Marka o ich powołanie i wybór życiowej drogi. Obu znam od dawna. Przez lata bardziej byłam zżyta z Jackiem i przyglądałam się jego „podchodom” do pięknej Asi. Podobał mi się jego upór w dążeniu do celu. Jacek (obecnie doktor nauk technicznych) cel osiągnął – Asia jest jego żoną, mają trójkę wspaniałych dzieci. Marek po ukończeniu studiów wstąpił do zakonu franciszkanów. I tak został o. Florencjuszem.

Jestem żołnierzem zawodowym. Zawsze myślałem, że jestem silnym człowiekiem, że wszystko mam w życiu poukładane, zaplanowane, pod kontrolą. Jeździłem na misje, byłem na wojnie w Iraku, w Afganistanie i w wielu innych miejscach. Zdarzało się, że żegnałem  kolegów, którzy nigdy już nie wrócili do swoich rodzin. I jakoś dawałem sobie radę.