Dookoła mnie siedzą sami mężczyźni. Przed chwilą rozpoczęły się rekolekcje. Warunkiem uczestnictwa w nich było podpisanie oświadczenia, że bierzemy na siebie odpowiedzialność za ewentualne uszkodzenia ciała. Podpisywaliśmy je z lekkim drżeniem dłoni... Nieśmiało pytam, czy będzie podstawiona karetka, tak na wszelki wypadek? Prowadzący rekolekcje dobywa z pochwy duży, obosieczny miecz. Metal połyskuje zimno. Za plecami słyszę pytanie: „Masz spisany testament?”.

Dziś Karolina kończy studia i jest świadomą siebie 24-letnią kobietą. Jednak był czas, gdy życie dla niej straciło sens. Gdy była nastolatką – bez powodu ogarniał ją niezrozumiały lęk, trzęsły jej się ręce, obezwładniała nieśmiałość. Całymi dniami leżała w zamkniętym pokoju, pytając Boga, po co ją stworzył i dlaczego chce, żeby żyła. I wydawało się, że pytania te pozostaną bez odpowiedzi…

Pięć lat temu oczekiwaliśmy z żoną narodzin naszego drugiego dziecka, Magda była wtedy w siódmym miesiącu ciąży. Był 30 kwietnia 2007 r., byłem w kościele na Mszy, gdy nagle przybiegła do mnie teściowa, mówiąc: „Biegnij do domu, bo Magda zaczęła krwawić!” Do kościoła mam blisko, więc w mig byłem na miejscu. Natychmiast pojechaliśmy do szpitala. Ale po drodze, w samochodzie żona wystraszyła się: „Nie czuję ruchów dziecka”. Powiedziałem: „Będzie dobrze” – i zaczęliśmy się modlić.

Jestem szczęśliwą żoną i matką czwórki wspaniałych dzieci, a jednak przez kilka lat borykałam się ze stanami depresyjnymi. Od jesieni 2009 r. byłam pod opieką lekarską i przyjmowałam odpowiednie leki.Wiosną 2010 r. wzięłam udział w rekolekcjach charyzmatycznych z o. Jamesem Manjackalem, podczas których zostałam uzdrowiona. Jednak „warunkiem” całkowitego uzdrowienia – według o. Jamesa – miało być spełnienie dwóch dobrych uczynków i wybaczenie osobie, z którą było się w konflikcie.