Mieszkaliśmy u rodziców, w pięć osób w jednym pokoju – ja, mąż i trójka dzieci. Sytuacja była dramatyczna, dzieci nie miały się gdzie uczyć. Wprawdzie od prawie 20 lat miałam założoną książeczkę mieszkaniową, ale w spółdzielni kolejki nieustannie się przesuwały, bo ktoś otrzymywał mieszkanie „po znajomości”. Byłam bezradna. Nie umiałam się wykłócać ani kombinować, a poza tym wydawało mi się, że inni są w gorszej sytuacji. Byłam tym wszystkim już zdołowana, więc poskarżyłam się Bogu...

Jezus nie obiecuje łatwego życia. Nie zwodzi mrzonkami czy pustymi słowami. Zachęca za to do podejmowania trudu i walki o dobro – w tym odnajduję Jego błogosławieństwo i moc. Bez względu na to, co by się nie działo w moim życiu, Bóg udziela potrzebnej łaski i jest ze mną. Przekonuję się o tym podejmując posługę wyjazdową w ekipie „S.O.S. dla wspólnot”, gdzie nieraz przychodzi mi zmierzyć się z własną słabością i ograniczeniem. Podczas każdego wyjazdu doświadczam Bożej obecności i działania Ducha Świętego. Posługując, uczę się Jezusowego patrzenia na człowieka.

W Duszpasterstwie Akademickim WAJ (Wspólnota Akademicka Jezuitów) w Krakowie, w ubiegłym roku po wakacjach kilku jezuickich kleryków podjęło kroki, aby zainicjować spotkania grupy Odnowy Charyzmatycznej. Oczywiście, rozpoczęli od modlitwy, co przy wznoszeniu dzieła Bożego jest niezbędne, i ogłosili, że na takie spotkanie zapraszają. Już na pierwsze przyszło dwanaście osób. 

  Więźniowie, to jedni z najbardziej biednych i nieszczęśliwych ludzi. Zaniedbani duchowo, żyją daleko od Boga i bardzo potrzebują ewangelizacji. A jednak na samą myśl, że mam zanieść Jezusa również do więzienia, wiele osób wzdryga się. - Ale nie wszyscy. Są ludzie dobrzy, jak chleb, dzięki którym słowo Boże dociera również do więzień i czyni niejednokrotnie wielkie rzeczy. Zorganizowanie „grupy więziennej” - osób ze wszystkich wspólnot Odnowy Życia w Duchu Świętym, skupionych przy kościele o. o. Jezuitów, na ul Sienkiewicza 60 w Łodzi, posługujących w więzieniach, zawdzięczamy Barbarze Guzek (1949-2008). Należała do Wspólnoty „Zwiastowanie”. Przez czternaście lat prowadziła korespondencję z więźniami, modliła się za nich, a przez ostatnich 10 lat życia angażowała się w bezpośrednią ewangelizację w więzieniu. Na podstawie swojej posługi napisała dwie książki: Wróć do domu Ojca i Zaufaj Bożemu Miłosierdziu.