Często my, katolicy, przez całe życie jesteśmy pasywni. Widoczne jest to szczególnie u pokolenia, które ma za sobą doświadczenie komunizmu. Komunizm zabija inicjatywę i rozwija mentalność widza (np. czekasz, że rząd ci wszystko zapewni). A Bóg stworzył nas na swój obraz i podobieństwo, więc nie ma dla nas żadnych ograniczeń co do tego, jak daleko możemy pójść, gdy działamy na podstawie depozytu danego nam przez Ducha Świętego. Dlatego warto porzucić „mentalność widza”, ponieważ nie zostaliśmy stworzeni do bierności – ona jest demoniczna.

Co znaczą słowa Jezusa: "Beze mnie nic nie możecie uczynić"?

Jak rozmawiać z dziećmi o diable, żeby ich nie wpędzić w lęki, ale jednocześnie pokazać, że to jest zło?

Pan Bóg potrzebuje ludzi, którzy powiedzą Mu: „Jestem gotowy. Oddaję Ci siebie, zrób ze mną, co zechcesz”. Idzie czas wielkiego duchowego przyspieszenia – świadectwa, które słyszymy na spotkaniach modlitewnych i to, co Pan Bóg robi z ludźmi, jest niezwykłe. A Bóg nadal potrzebuje rąk do pracy. Jednak to, co robisz dla Boga, nigdy nie może stać się dla ciebie ważniejsze niż to, kim w Nim jesteś.

Bóg pragnie, abyśmy działali w różnych obszarach naszego życia w sposób nadprzyrodzony. On nie powołuje nas, byśmy działali nasza własną mocą, ale w Duchu Świętym. Jeśli jesteś urzędnikiem, Bóg nie powołał cię tam, żebyś swoją pracę wykonywał o własnych siłach. On chce, abyś był miejscem nadprzyrodzonego działania Bożego w twoim biurze! Sam Bóg pragnie nas obdarzyć nadprzyrodzoną skutecznością w różnych obszarach naszego życia – w życiu rodzinnym, w posłudze uzdrowienia, w pracy, we wspólnocie…

Gdy po pewnym czasie wrócił do Kafarnaum, posłyszeli, że jest w domu. Zebrało się tyle ludzi, że nawet przed drzwiami nie było miejsca, a On głosił im naukę. Wtem przyszli do Niego z paralitykiem, którego niosło czterech. Nie mogąc z powodu tłumu przynieść go do Niego, odkryli dach nad miejscem, gdzie Jezus się znajdował, i przez otwór spuścili łoże, na którym leżał paralityk.

  W Ewangelii św. Jana czytamy o tym, że Jezus, Słowo Odwieczne, został odrzucony przez tych, którym miał przynieść wybawienie: Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli (J 1,11). W następnym wersie jednak czytamy dobrą nowinę dla nas: Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi.

Wierzyć to znaczy przekroczyć swoje rozumowanie. Na przykład, w czasie Mszy świętej chleb i wino są przemieniane w Ciało i Krew Chrystusa. Nie możesz tego „zrozumieć”, żadna nauka tego nie udowodni, ale wierzysz w to. Jednak nie staje się to prawdą dlatego, że ty wierzysz, ale dlatego w to wierzysz, że to jest prawdą.