Często mylimy te pojęcia. Warto wiedzieć, czym one się od siebie różnią.

O. Remigiusz Recław postara Wam się odpowiedzieć na pytanie: Czy to słowo od Boga.

Myślałeś kiedyś o tym, że Bóg chce ci coś powiedzieć? Łatwo przyjąć, że Bóg mówi do ludzi – ale że akurat do mnie może coś powiedzieć? No way! Ale kto z wierzących nie chciałby usłyszeć Boga?! I o ileż bardziej – nauczyć się rozmawiać z Nim? Chęci chęciami, a życie życiem. Próbujemy budować relację z Bogiem, ale w codzienności często zapominamy, że relacja, zaraz po przebywaniu z sobą, opiera się przede wszystkim na… komunikowaniu się.

Wielu ludzi przeżywa dramat z tego powodu, że zakochało się w niewłaściwym momencie i w niewłaściwej osobie. Czy na niechciane zakochanie jest jakieś lekarstwo? Temat jest bardzo ważny, bo nierozwiązany problem w tej kwestii, często prowadzi do rozpadu rodzin lub opuszczenia powołania kapłańskiego czy zakonnego. I złudna jest tu nadzieja, że „mnie to na pewno nie spotka”.

Na pytanie o ludzkie ciało nie ma prostej i wyczerpującej odpowiedzi. Medycyna, antropologia, filozofia, psychologia, socjologia, teologia – każda z nauk odpowiada na to pytanie inaczej. Każda z nich patrzy na ciało z innej perspektywy, inaczej rozkłada akcenty, umieszcza ciało w innym kontekście. Zainspirowany współczesnymi badaniami antropologicznymi, chcę zaproponować refleksję nad ludzkim ciałem jako symbolem relacyjności człowieka.

Nasze ludzkie głody są tak głębokie, że żadne rzeczy czy relacje z innymi ludźmi nie mogą ich w pełni zaspokoić. To bolesny fakt, ale może rodzić niesamowicie dobre owoce. Jest przecież Ojciec, który nas wychowuje. Wie, czego potrzebujemy, i umie zatroszczyć się nawet o drobiazgi. Bogu Ojcu bardzo na nas zależy.

Każdy chrześcijanin, niezależnie kim jest i co robi, ma swoje życie kształtować i przemieniać na wzór Jezusa, bo w Nim, przez Niego i dla Niego żyjemy i czynimy wszystko (por. Ef 1, 3-13 oraz Kol 1, 15-20). Jednak tymi, którzy są powołani do większej zażyłości z Panem, do kształtowania swojego serca na wzór Jego Serca są pasterze ludu (biskupi, księża, zakonnicy, zakonnice) oraz wszyscy, którzy pełnią jakąkolwiek posługę ministerialną w Kościele (liderzy, animatorzy). Myślę, że to oni szczególnie muszą wsłuchiwać się w to, co płynie z głębin Serca naszego Zbawiciela i swoje życie zanurzać w tym Sercu. Chciałbym – biorąc za podstawę liturgię z uroczystości Najświętszego Serca Jezusa, pokazać w jaki sposób lider powinien kształtować swoje serce, by stawało się ono na wzór Serca Jezusa.

Problem, który zarysowałem w tytule jest bardzo stary, włącznie z tym, że począwszy od XVI wieku wiele zakonów przeżywało u swoich początków wewnętrzne tarcia na tym właśnie tle – czy jesteśmy bardziej kontemplatywni czy też bardziej apostolscy (czynni, aktywni). Wydaje się, że św. Ignacy z Loyoli w swoim słynnym haśle: "być kontemplatywnym w działaniu", postawił poprzeczkę bardzo wysoko. Do dziś próbują zmierzyć się z tym nie tylko pojedyncze osoby, lecz i całe wspólnoty, które szukają swojej tożsamości. Na czym więc polega owo bycie kontemplatywnym w działaniu?