Jesteś przyjacielem Jezusa, więc zrób wszystko, by w momencie próby przyznać się do Niego, tak jak On przyznaje się do ciebie podczas twoich prób. Przykład? Konfesjonał. Miejsce, gdzie okazuje się, że jest w tobie wiele zła.

„Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boga go stworzył: stworzył ich mężczyzną i niewiastą” (Rdz 1,27). I przeznaczył ich Bóg do wspólnego dzieła, aby zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną (por. Rdz 1,28). Bóg obdarzył ich tak silną więzią, że „opuści człowiek ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem” (Mt 19,5). Stworzył ich Bóg jednak innymi – nie po to, by ze sobą rywalizowali, ale by się uzupełniali.

O samotności krótkotrwałej, a mimo to rujnującej, ale i o takiej, z której płynie wiele dobra. O takiej, którą się czuje, choć wokół pełno ludzi, i o takiej, której się nie czuje wcale, choć jest. Inni ją widzą, a sam człowiek zaczyna marnieć, nic nie czując. „Bez tej miłości można żyć, mieć serce puste jak orzeszek” – w podstawówce taki wiersz Szymborskiej recytowaliśmy na komunistycznych akademiach. Dziś z różnymi osobami – o wielu barwach samotności.

Czy można kontrolować czyjeś zachowanie np. poprzez czytanie jego wiadomości na Facebooku? 

Staram się naprawić relację z kimś, ale ta osoba nie chce mi przebaczyć. Jak się zachować w takiej sytuacji?

Czasem nie wiemy, jak zwrócić bliskim uwagę, że za dużo narzekają. Da się to w ogóle zrobić?

Co zrobić, jak ludzie pytają o radę, ale nie chcą jej przyjąć?

Czy można wypracować w sobie cierpliwość?

Czym jest egoizm? Czy chrześcijanin może okazywać tzw. zdrowy egoizm?

Czy można milczeć, kiedy widzimy czyjś grzech?