Każdy człowiek ma różne predyspozycje do bliskości i dystansu. Wynikają one z jego wychowania, historii życia, z powołania, kultury, wykształcenia. Uczestników wspólnot modlitewnych łączy wiara i modlitwa, a bliskość z Jezusem zbliża ich także ku sobie. A jakie relacje ze wspólnotą buduje jej duszpasterz? Czy jest wyłącznie ojcem duchowym i przełożonym, czy oprócz tego wchodzi w relacje przyjaźni, stołowo-ogródkowe, a dzieci członków wspólnoty mogą go poprosić: „Wujku, weź mnie na barana”?

Po co przychodzi się do grupy modlitewnej? Zakładamy, że chodzi o modlitwę i spotkanie Jezusa. Ale w moim sercu nie musi to być takie oczywiste. Może poszukuję w grupie oddechu od codzienności? Albo rozwiązania swoich problemów? A może szukam przyjaźni lub dobrej żony? Czy te ukryte motywacje naprawdę pozostają ukryte?