We współczesnej liturgii już na samym początku Mszy św., w trakcie spowiedzi powszechnej, po wyznaniu swoich win wypowiadamy słowa modlitwy: „Przeto błagam Najświętszą Maryję, zawsze Dziewicę, wszystkich aniołów i świętych i was, bracia i siostry, o modlitwę za mnie do Pana Boga naszego”. Wiele wstawienniczych wezwań modlitewnych słyszymy także podczas modlitwy wiernych. W trakcie modlitwy eucharystycznej modlimy się za Papieża i miejscowego biskupa, a gdy podczas Mszy udzielany jest na przykład sakrament chrztu czy też jest ona sprawowana w intencji chorych lub zmarłych, mszał przewiduje stosowne modlitwy.

Moja znajoma Krystyna od jakiegoś czasu choruje na kręgosłup. Kilkanaście tygodni temu bóle nasiliły się tak bardzo, że chora z trudem się poruszała. Wówczas za namową rodziny pojechała na spotkanie Zielonoświątkowców. W programie była modlitwa o uzdrowienie. Entuzjazm, spontaniczność towarzyszące modlitwom i pieśniom wywarły na Krysi duże wrażenie. Gdy spotkanie dobiegło końca okazało się, że Krysia jest w stanie nie tylko dojść do samochodu, lecz biec w kierunku prowadzących spotkanie. Zielonoświątkowcy widząc, co się dzieje, dziękowali Bogu za udrowienie Krysi. Dwa dni po tym wydarzeniu bóle znów powróciły. Dziś moja znajoma jest w szpitalu. Czeka na operację. Cierpi i modli się. Nie traci wiary. A ja pytam: Czy Jezus uzdrowił wtedy Krysię? Dziękuję za odpowiedź. Beata

Wśród charyzmatów spektakularnych „mówienie językami” (1 Kor 12,30) budzi najwięcej zainteresowania i kontrowersji. Dar ten nazywa się glossolalią (od greckiego glossa - język, i lalein - mówić).Występuje on w Nowym Testamencie w dwojakim kontekście: w kontekście modlitwy (1 Kor 12-14) i ewangelizacji (Dz 2,1-47; Mk 16,17). Istnieją między nimi podobieństwa i różnice, dlatego nie można ich ze sobą utożsamiać. I jedne, i drugie są darem Ducha Świętego (Dz 2,4; 1 Kor 12,3-11); obydwa sposoby wyrażają się w artykulacji i odbiorze. Różnice natomiast dotyczą tak ich nazwy, jak i treści. Paweł używa formuły „mówić językami” (1 Kor 12,30; 14,5.6.18.23.29), Łukasz zaś dodaje przymiotnik „obcymi”: „mówić obcymi językami”. Słuchacze rozumieją tę mowę (Dz 2,6n). Cel tej zrozumiałej mowy jest oczywisty - ewangelizacja.  

Pierwszym „chrztem w Duchu” była Pięćdziesiątnica. „Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym” - mówi Jezus, zapowiadając ją (Dz 1,5). „Chrzest w Duchu Świętym”, o jakim mówi się na nowo w Kościele, jest dla Jezusa zmartwychwstałego jednym ze sposobów kontynuowania Jego misji w świecie, który potrzebuje chrztu Duchem. Chrzest ten jest rzeczywistością aktualną i bardzo żywą w Kościele. Wyrażenie to bierzemy w cudzysłów, żeby ten chrzest w Duchu odróżnić od chrztu sakramentalnego, dokonywanego z nakazu Jezusa wodą i w imię Trójcy Przenajświętszej.