Dzisiaj odbył się pogrzeb człowieka, który osierocił trójkę dzieci. Byłem w jego domu dzień po śmierci. Rozmawiałem z żoną, trochę z dziećmi. Czasami jestem zapraszany do takich sytuacji. Co może zrobić psycholog w obliczu dramatu? Przede wszystkim być z ludźmi. A czy jest coś mądrego, co wtedy można powiedzieć? Zwykle dorosłym mówię: „Proszę sobie pozwolić na uczucia, które będą się pojawiać. Jeśli będziesz chciała płakać, nie hamuj tego. Jeśli będziesz chciała krzyczeć – krzycz”. Jest to prawda o okresie żałoby, która rządzi się swoimi prawami.

Grzeszących mężczyzn spotykamy na ulicach, w mediach, a najczęściej – po prostu w lustrze. Katalog tych męskich grzechów jest bardzo obszerny, ale chciałbym się zastanowić nad nicią przewodnią czy mechanizmem tego naszego męskiego grzeszenia, innymi słowy – męskiej głupoty.

Msza poranna w dzień powszedni, 25 kobiet i pięciu mężczyzn, włącznie z księdzem i ministrantem. Organistka zaczyna grać pieśń. Próbuję śpiewać, ale nie daję rady. Nie moja tonacja, tak wysoko nie wyciągnę. Ksiądz też zaczyna się modlić nienaturalnie delikatnym, aksamitnym wręcz głosem, a do tego używa takich słów, których nie słyszałem od… od ostatniej wizyty w kościele. Wszystko takie BEZ BASU, żeby nie użyć określenia o wiele bardziej prymitywnego. Pobrzmiewa mi w głowie hasło zasłyszane bodajże od ks. Pawlukiewicza – „Kościół żeńskokatolicki”.