Dlaczego nie wszyscy mogą przejść rekolekcje ignacjańskie?

Skąd mam wiedzieć, czy mówi do mnie Pan Bóg czy zły?

Wiele osób nie zdaje sobie sprawy z tego, jak bardzo człowiek się zmienia, gdy jest w ciszy. Otwierają się przed nim wtedy horyzonty, z których istnienia nawet nie zdawał sobie sprawy. Na co dzień nie doświadczamy tego, bo rzadko kiedy spotykamy prawdziwą ciszę. Życie za bardzo nas popędza, byśmy mogli w niej trwać. Świat za bardzo dba o to, byśmy nie mogli się wyciszyć…

Przychodzi taki moment, kiedy człowiek nawrócony patrzy na innych – na przykład na Jana Pawła II – i myśli: to niemożliwe, aby i mi udało się tak głęboko trwać w Bogu. Żyje w pośpiechu i pędzie, nie ma czasu ani na modlitwę, ani na refleksję. Odpowiedzią na te pragnienia są rekolekcje ignacjańskie.  

Mając niespełna 18 lat wstąpiłam do zakonu – pełna nadziei i głęboko przekonana, że właśnie tu znajdę prawdziwą Miłość swojego życia. Tak też się stało. Czas formacji w postulacie i nowicjacie był dla mnie prawdziwym błogosławieństwem. Potem przyszły pierwsze śluby i pierwsze obowiązki na nowej placówce, wśród chorych dzieci.

Na rekolekcje ignacjańskie do Porszewic Zbyszek pojechał… pożegnać się z Jezusem. Miał zamiar opuścić rodzinę, a zamieszkać ze swoją „nową miłością”. Jako człowiek wierzący nie chciał jednak odchodzić od Boga bez pożegnania. W końcu spędził z nim czterdzieści lat życia, a to zobowiązuje. Ten związek próbował zakończyć wiele razy. Miał dosyć podwójnego życia i lęku, że żona się domyśli, że przeczyta SMS-y, że ktoś zobaczy go z tą kobietą...

Na rekolekcjach ignacjańskich było cudownie. Doświadczyłam naprawdę wielkiego spotkania z Jezusem, przeżywałam wspaniałe medytacje. To był chyba najpiękniejszy czas w moim życiu. Ale gdy wróciłam do domu, to wpadłam w wir codziennych obowiązków. Teraz coraz mniej odczuwam obecność Boga w swoim życiu. Jest mi teraz przykro i smutno oraz mam do siebie wielki żal i poczucie winy, że zniszczyłam to ziarenko, które zasiał we mnie Bóg na rekolekcjach. Czy mogę jeszcze teraz coś zrobić żeby wróciło to, co przeżywałam na rekolekcjach?