Jak to jest?

Jeden Bóg raczy wiedzieć, co kłębi się w sercu i głowie dziecka wzrastającego w rodzinie, w której życie kręci się wokół alkoholu. To jest maksymalna destrukcja. Ciągłe wołanie o miłość, zrozumienie i pomoc…

Nie wierzyłem, że poradzę sobie „na wolności”, że jest coś więcej niż nałóg. Trudno przełknąć taką prawdę. Trochę tak jednak jest: nawet jeżeli jakimś cudem wygryziesz sobie wolność, nie masz mocy, aby uleczyć rany, które zło – i ty sam – zadaliście sobie. Tylko Jezus może to zrobić. Tylko On może przywrócić ci nadzieję, że lata nałogu cię nie definiują. Że jesteś czymś więcej niż swoją słabością. Tylko Bóg może wskrzesić w Tobie to, co zostało zabite.  

  „Bóg daje ci cierpienie, abyś się doskonalił”, „Kogo Pan Bóg kocha, temu krzyże zsyła”, „To, że masz męża-alkoholika – to dar od kochającego Boga, żebyś się mogła doskonalić w cnotach” – takie zdania słyszę co jakiś czas od ludzi wierzących. O ile faktem jest, że cierpienie przeżyte z Jezusem kształci duchowo, o tyle szukanie bezpośredniej przyczyny problemów i trudności życiowych w Bogu wydaje się poważnym nadużyciem. Dlaczego?

Mój kumpel Marek, ma teraz osiemnaście lat. Jestem z nim dość blisko związany i traktuję go jak dobrego przyjaciela. Staram się rozmawiać z nim na wszystkie tematy. Kłopoty zaczęły się dwa lata temu. Wpadł w złe towarzystwo, które myśli tylko o tym, jak się zabawić. Coraz częściej mówi, że chciałby się leczyć, bo nie radzi sobie z amfetaminą. Nawet był raz u naszego psychologa w poradni. Bierze nawet kilka razy w tygodniu. Rodzice wiedzą o tym, ale tylko robią awantury. Pytał mnie, kto może mu pomóc a ja nie wiem, co odpowiedzieć. Nie wiem też, jaki ośrodek jest najlepszy. Gdzie się lepiej wyleczy. Co mam robić?