Choroba i cierpienie uwrażliwia nas na innych, a cierpienie bliskiej osoby zawsze zmusza do refleksji nad naszym własnym życiem. Kiedy człowiek właściwie przyjmuje chorobę i cierpienie, Bóg może bez przeszkód uzdrowić jego duszę, dzięki czemu wyzwolona – lgnie do Niego jak nigdy dotąd.

Pięć lat temu oczekiwaliśmy z żoną narodzin naszego drugiego dziecka, Magda była wtedy w siódmym miesiącu ciąży. Był 30 kwietnia 2007 r., byłem w kościele na Mszy, gdy nagle przybiegła do mnie teściowa, mówiąc: „Biegnij do domu, bo Magda zaczęła krwawić!” Do kościoła mam blisko, więc w mig byłem na miejscu. Natychmiast pojechaliśmy do szpitala. Ale po drodze, w samochodzie żona wystraszyła się: „Nie czuję ruchów dziecka”. Powiedziałem: „Będzie dobrze” – i zaczęliśmy się modlić.

  Jestem pod wrażeniem pewnej sceny z niedawno obejrzanego filmu. Ośmiu dojrzałych mężczyzn siada przy stole i rozmawia. Przeżywają głęboki konflikt: wyjechać czy zostać, skoro ich życie na misji jest poważnie zagrożone. Każdy ma własną motywację i propozycję rozwiązania tego dylematu, mówią i słuchają siebie nawzajem. A potem dają sobie czas na przemyślenie i przemodlenie tego, co powinni wybrać. To obraz z filmu „Ludzie Boga”. To również dobry przepis, jak szukać rozwiązania małżeńskich konfliktów.

Jestem szczęśliwą żoną i matką czwórki wspaniałych dzieci, a jednak przez kilka lat borykałam się ze stanami depresyjnymi. Od jesieni 2009 r. byłam pod opieką lekarską i przyjmowałam odpowiednie leki.Wiosną 2010 r. wzięłam udział w rekolekcjach charyzmatycznych z o. Jamesem Manjackalem, podczas których zostałam uzdrowiona. Jednak „warunkiem” całkowitego uzdrowienia – według o. Jamesa – miało być spełnienie dwóch dobrych uczynków i wybaczenie osobie, z którą było się w konflikcie.