W poprzednim numerze „Szumu z Nieba” (nr 106/2011) pisaliśmy o stanie duchowego pocieszenia. Przyjrzyjmy się zatem także strapieniu. Nieprawidłowe rozpoznanie tego stanu stanowi dla złego ducha dobre narzędzie, by nas pognębić i nie pozwolić na prawdziwą radość i otwartość wobec działania Ducha Świętego.    Prawidłowe rozpoznanie pocieszenia duchowego umożliwia nam owocną współpracę z Duchem Świętym: wskazuje dobry kierunek życia i potwierdza słuszne decyzje. Natomiast trafne rozeznanie strapienia może nas uchronić przed niepotrzebnym przygnębieniem duchowym, które nie ma nic wspólnego z głosem sumienia.

Cztery ściany domu rekolekcyjnego, przedpołudnie, jedna z modlitw – kontemplacja ewangeliczna, Bóg i ja. A właściwie ja i ja, ponieważ Boga skutecznie wypierają moje myśli skupione na mnie i moim lekkim przerażeniu. Mam wyobrazić sobie scenę z Ewangelii, w której o świcie, po cudownym połowie, Jezus je z uczniami śniadanie przy ognisku nad brzegiem jeziora. W czasie tego przyjacielskiego posiłku zadaje Piotrowi potrójne pytanie o miłość, daje mu misję, zapowiada swoją męczeńską śmierć, a potem mówi: „Pójdź za Mną!”.