W niedzielne popołudnie odwiedzam Beatę i Jacka w ich domu. Są małżeństwem od dwudziestu lat, mają dwoje dzieci: Michasię i Kubę. W tym roku świętowali swój okrągły jubileusz na Jasnej Górze. Nakryty stół czeka na gości. Świece, zaparzona herbata, domowe wypieki i ogień w kominku stwarzają ciepłą atmosferę do rozmowy o ich życiu, problemach i Bogu.

Nieraz słyszymy „Otrzymałam/otrzymałem orzeczenie o nieważności mojego małżeństwa”. A co to znaczy? Czy małżeństwo może być „nieważne”? Co może być przesłanką do takiego stwierdzenia? Kto o tym decyduje? To tylko niektóre pytania, które mogą się pojawiać w tym kontekście. Małżeństwo jest sakramentem, znakiem, przez który Bóg wkracza we wspólne życie kobiety i mężczyzny. Posługuje się On widocznymi znakami, by obdarzyć małżonków swoją łaską. Uczestnicząc w uroczystości zaślubin, jesteśmy świadkami przysięgi, nałożenia obrączek, uroczystego błogosławieństwa.

Małżeństwo jest jak reakcja chemiczna, która łączy ze sobą dwa odmienne pierwiastki. Odtąd oba stają się nową całością i nie da się oddzielić jednego od drugiego. W naszym życiu najważniejsze wybory są niezmienne. Miłość, powołanie, rodzicielstwo – te decyzje nie mają kresu. Nie mogę kogoś pokochać na chwilę, czy pod warunkiem, że nie spotkają nas jakieś większe trudności we wspólnym życiu. Małżeństwo to potwierdzenie, że nasza miłość jest dojrzała i autentyczna, dlatego ślubuję ci wobec Boga i świadków: „że cię nie opuszczę aż do śmierci”.  

Z wielkim zapałem odwiedzamy egzotyczne kraje, fascynujemy się odmiennymi kulturami, a zapominamy, że obok żyje człowiek – tak skomplikowany i złożony, że życia nie starczy, by go zrozumieć. A może wcale nie o zrozumienie tutaj chodzi, ale o zaakceptowanie i przyjęcie go takim, jaki jest?