Pewnego dnia do wioski przyszedł człowiek, który zwołując mieszkańców, powiedział do nich: „Jeśli mnie posłuchacie i zanurkujecie ze mną w oceanie, pokażę wam niezwykły świat. Jest tam ukryte królestwo, a wszystkie jego bogactwa należą do was”. Ktoś z tłumu odezwał się: „Co za idiotyzm! Ludzie nie są przystosowani do życia pod wodą”.

Spotykam dwa skrajne podejścia do służby charyzmatycznej. Pierwsze: „Nie możesz posługiwać, jeśli nie zrobiłeś jeszcze danego kursu”. Drugie: „Skoro mi zabraniają posługiwać we wspólnocie, to będę to robić poza Kościołem, aby nie zaniedbywać dobra”. Pozornie jedna i druga postawa jest troską o dobro, ale obie są niedojrzałe. Istnieje jednak złoty środek, który będzie właściwą drogą dla naszego rozwoju w służbie.

Byłem już po święceniach kapłańskich i wykładałem na Katolickim Uniwersytecie w Mediolanie, gdzie uczyłem historii początków chrześcijaństwa. Tam spotkałem ludzi, którzy wcześniej otrzymali łaskę Pięćdziesiątnicy. W pierwszym odruchu byłem oporny, a nawet krytyczny, jako ksiądz formacji przedsoborowej, a więc bardzo tradycyjnej. Ale Duch Święty na mnie zaczekał…

Dla osobistej relacji z Bogiem trudno wyobrazić sobie lepszy wzór do naśladowania niż św. Paweł, podobnie jak doskonałym wzorem dla wszystkich wspólnot charyzmatycznych jest założona przez niego wspólnota koryncka. Paweł pisząc do nich, gorąco zachęcał: „Chciałbym, żebyście wszyscy mówili językami, jeszcze bardziej jednak pragnąłbym, żebyście prorokowali” (1Kor 14,5). O ile w dzisiejszych wspólnotach z darem mówienia językami problemu raczej nie mamy, o tyle z darem proroctwa zmaga się niejeden z nas…