We wspólnocie „Mocni w Duchu” co jakiś czas podejmujemy wspólnotowe rozeznawanie duchowe, które jest czasem słuchania Boga i pytania, do czego On nas zaprasza. Owocem takiego rozeznania trzy lata temu było powstanie kolejnej stałej diakonii – towarzyszenia duchowego w życiu. Zawierzyliśmy ją wtedy opiece św. Ignacego, a dzieło to przyniosło już wiele dobra i nadal się rozwija.

Każdy z nas jest zaproszony do odkrycia świata, który dał nam Bóg. Ale w pięknej rzeczywistości, jakiej doświadczamy wszyscy, znajduje się również nasz osobisty świat wewnętrzny, do którego mamy dostęp tylko my sami i Ten, który przenika wszystko (por. Ps 139). Nasz osobisty, subiektywny świat przypomina tętniące życiem starożytne miasto. Co więcej, każdy z nas jest zaproszony do poznania głębi innych osób wraz z ich niepowtarzalnością, ponieważ bogactwo bliźnich ubogaca nasze życie wewnętrzne.

Na forum www.rozmawiamy.jezuici.pl bardzo często pojawiają się pytania typu: „Proszę ojca, a będzie grzechem, jeśli zrobię to i to? A jeżeli będzie grzechem, to lekkim czy ciężkim?”. Ja zwykle wtedy odpowiadam: „A gdzie w tym wszystkim jest Pan Bóg?”. Bo takie pytanie pobrzmiewa kalkulacją: na ile mogę się posunąć, żeby Panu Bogu tylko małą szpilkę włożyć (mała szpilka to znikoma szkodliwość społeczna). Najważniejsze, by wielkiej nie wsadzić, bo wtedy trzeba przystąpić do sakramentu pokuty. Tylko nikt nie myśli, że „ziarnko do ziarnka, a zbierze się miarka”….

„Mężczyzna myśli tylko o jednym, a kobietę zawsze głowa boli”. Jest taki dowcip o małżeństwie, które wybrało się do ZOO. Kiedy przechodzili obok klatki z małpami, atrakcyjna małżonka wpadła w oko młodemu gorylowi. Samiec wciągnął ją do klatki i zaczął swoje małpie, niedwuznaczne zaloty. Nieszczęsna kobieta zaczęła wołać do męża o ratunek. Ten, niewiele myśląc, krzyknął do żony: „Powiedz mu, że cię głowa boli!”.