1. Odnowa w Duchu Świętym zwana również Odnową Charyzmatyczną, zaistniała w Kościele Katolickim w 1967 roku jako jeden z nurtów posoborowej odnowy. Służy pomocą w realizacji misji powierzonej Kościołowi przez Chrystusa: ewangelizacji świata, nawróceniu, zbawieniu i uświęceniu ludzi.

2. Kościół żyje dwoma Bożymi posłaniami: posłaniem Syna, aby jako Bóg - Człowiek dokonał dzieła zbawienia i posłaniem Ducha Świętego, który poprzez wieki urzeczywistnia w sercach ludzi zbawcze dzieło Chrystusa. Odnowa dowartościowuje w świadomości chrześcijan posłanie Ducha Świętego i pomaga je pełniej wykorzystać.

3. Podkreślając rolę Ducha Świętego w dziele zbawczym, Odnowa pozostaje głęboko chrystocentryczna. Wyznaje i głosi, że Chrystus jest jedynym Zbawicielem i Panem świata, a poznanie Go i przyjęcie jako Zbawiciela, Mistrza i Pana stanowi wskazaną przez Boga najpewniejszą drogę zbawienia.

4. Podstawę pogłębienia świadomości roli Ducha Świętego w życiu chrześcijan stanowi nauka Kościoła wyłożona na nowo w dokumentach Soboru Watykańskiego II (por. np. KK 4. 9-12), a także wielokrotne doświadczenie, że działanie Ducha Świętego nie zmieniło się od pierwszych wieków i że również dziś można doświadczać Jego wylania i mocy oraz darów charyzmatycznych, tak, jak doświadczali tego Apostołowie w Wieczerniku i pierwsi chrześcijanie.

5. Charakterystyczną cechę Odnowy stanowi przeżywane zwykle intensywnie i głęboko doświadczenie obdarowania Duchem Świętym i Jego łaskami, zwane wylaniem Ducha Świętego lub chrztem w Duchu Świętym. Przynosi ono nawrócenie, umocnienie wiary i wierności przykazaniom, a zwłaszcza zdynamizowanie postawy apostolskiej, zgodnie z zapowiedzią Chrystusa: "Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami" (Dz l, 8).

6. Podstawę takiego działania Ducha Świętego widzi Odnowa Charyzmatyczna w sakramentach inicjacji chrześcijańskiej: chrzcie, bierzmowaniu i Eucharystii, których pełna skuteczność zależy nie tylko od mocy sprawczej samych sakramentów (opus operatum), ale również od sposobu i stopnia osobistego zaangażowania szafarzy i osób je przyjmujących (opus operantis). Odnowa doświadcza, że sakramenty te, sprawowane we wspólnocie, w atmosferze modlitwy uwielbienia i dziękczynienia, są obfitymi źródłami łaski. Dlatego dla Odnowy znamienne są cotygodniowe spotkania modlitewne, wzorowane na modlitwie apostołów oczekujących na Zesłanie Ducha Świętego: "Wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, Maryją, matką Jezusa i jego braćmi" (Dz l, 14).

7. Członkowie Odnowy są przekonani, że dowartościowanie obecności i mocy Ducha Świętego przyczynia się do tej odnowy Kościoła - wspólnot i struktur kościelnych - jaką w naszych czasach zapoczątkował Sobór Watykański II. Dlatego charyzmat Odnowy jest otwarty na wszystkie środowiska i struktury parafialne, diecezjalne, krajowe i ogólnokościelne.

8. Katolicka Odnowa Charyzmatyczna rozeznaje następujące cele swojej działalności w Kościele i świecie:
a) Upowszechnianie i pogłębianie dążenia do świętości przez stałe nawracanie się do Chrystusa i coraz pełniejsze przyjmowanie Go jako Zbawiciela, Mistrza i Pana oraz przez integrację życia charyzmatycznego z całością życia nadprzyrodzonego; a więc z trwaniem w łasce uświęcającej, rozwojem cnót teologicznych i moralnych, uczestnictwem w liturgii, przyjmowaniem sakramentów, z pogłębianiem wiedzy religijnej, z aktywnym uczestnictwem w pastoralnej i apostolskiej misji Kościoła. Osiągnięciu tych celów służą różne formy spotkań, właściwe charyzmatowi Odnowy.
b) Doprowadzenie do świadomego otwarcia się na przyjęcie Osoby i działania Ducha Świętego. Nawracanie się do Chrystusa oraz świadome przyjęcie osoby i działania Ducha Świętego często przychodzą łącznie w doświadczeniu zwanym niekiedy "chrztem w Duchu Świętym", "wylaniem Ducha Świętego" lub "odnowieniem w Duchu Świętym". Rozumiane jest to doświadczenie najczęściej jako osobiste przyjęcie łask chrześcijańskiej inicjacji i umocnienie w chrześcijańskiej służbie dla Kościoła i świata.
c) Pogłębianie należytego rozumienia owoców Ducha Świętego łącznie z charyzmatami i posługiwania się nimi, jako źródłami mocy, w osobistym uświęceniu i apostolstwie dla budowania wspólnoty Kościoła.
d) Służba w mocy Ducha Świętego w ewangelizacji świata słowem i osobistym świadectwem wiary i świętości.

9. Odnowa swoje zaistnienie przypisuje działaniu Ducha Świętego, odnawiającego oblicze ziemi. Nie jest organizacją o ściśle określonej strukturze, ale ożywiając wszelkie organizacje i struktury, obejmuje szeroki wachlarz osób, grup i form działania, które łączy uczestnictwo w tym samym doświadczeniu Ducha Świętego i dążenie do tych samych celów.

10. Każda forma przewodniczenia w Odnowie jest służbą.

11. Katolicka Odnowa Charyzmatyczna żyje i działa w Kościele Katolickim, w pełnej jedności ze Stolicą Apostolską i hierarchią, czego wyrazem są: częste kontakty Międzynarodowych Służb Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej Rady i Biura (International Catholic Charismatic Renewal Services - ICCRS) z Ojcem Świętym i jego urzędami w Rzymie i wyznaczenie przez Stolicę Apostolską asystenta Odnowy w Kościele.

12. W Polsce Konferencja Episkopatu mianuje jednego z biskupów opiekunem Odnowy oraz wyznacza Krajowego duszpasterza. Należy dążyć do tego, aby biskupi diecezjalni mianowali diecezjalnych asystentów Odnowy, współpracujących z koordynatorami rejonowymi.

13. Upowszechnianiu i owocnemu działaniu Odnowy w Polsce służy Zespół Koordynatorów ze swoją Radą i Sekretariatem.

14. W podejmowaniu decyzji na wszystkich poziomach działania Odnowy powinno dążyć się do jednomyślności, stosując właściwą Odnowie drogę: modlitwę i przyjmowanie natchnień Ducha Świętego. Odnowa doświadcza, że im więcej jest w spotkaniach modlitwy i otwarcia na wolę Boga, tym więcej jest łaski - światła, mocy, pokoju oraz obrony przed złudzeniami i wpływem złych duchów. Dlatego na spotkaniach członków Odnowy (zwłaszcza jeśli na tych spotkaniach mają być podejmowane decyzje), należy zapewnić czas na modlitewne słuchanie Pana, przemawiającego przez sytuację, słowo Pisma świętego, natchnienia i charyzmaty oraz - staranne rozeznanie otrzymanych inspiracji według wypracowanych i uznanych przez Kościół zasad rozeznania duchowego.