Każdy chrześcijanin, niezależnie kim jest i co robi, ma swoje życie kształtować i przemieniać na wzór Jezusa, bo w Nim, przez Niego i dla Niego żyjemy i czynimy wszystko (por. Ef 1, 3-13 oraz Kol 1, 15-20). Jednak tymi, którzy są powołani do większej zażyłości z Panem, do kształtowania swojego serca na wzór Jego Serca są pasterze ludu (biskupi, księża, zakonnicy, zakonnice) oraz wszyscy, którzy pełnią jakąkolwiek posługę ministerialną w Kościele (liderzy, animatorzy). Myślę, że to oni szczególnie muszą wsłuchiwać się w to, co płynie z głębin Serca naszego Zbawiciela i swoje życie zanurzać w tym Sercu. Chciałbym – biorąc za podstawę liturgię z uroczystości Najświętszego Serca Jezusa, pokazać w jaki sposób lider powinien kształtować swoje serce, by stawało się ono na wzór Serca Jezusa.

Zapytał mnie kiedyś mój biskup, dlaczego pewna grupa modlitewna z naszej parafii przyciąga na swoje spotkania takie tłumy. Odpowiedziałem, że dzieje się tak z dwóch powodów: mają dobrze opracowany, całoroczny plan działań oraz świetnego lidera, który współpracuje ze skonsolidowaną i obdarowaną duchowo grupą animatorów.

Zdarzają się okresy w życiu liderów, gdy dokonują złych wyborów, podejmują działania, które nie podobają się Bogu. Co wtedy? Pozostaje tylko jedno – powstać ponownie!

To, co jest fundamentem posługi lidera, jest jednocześnie jej aspektem ukrytym, niewidocznym dla innych. Nikt nie będzie z tego rozliczał lidera, ale też nikt nie skrytykuje ani nie pochwali. A jednak to właśnie od osobistej modlitwy lidera i wierności słuchaniu Pana będzie zależało wszystko, cokolwiek zrobi on dla grupy...

Chciałabym przedstawić pomysł na pracę w zespole. Natchnęła mnie do tego książka o. Wojciecha Żmudzińskiego SJ, Biblijni liderzy, według której od kilku miesięcy w mojej rodzimej grupie Odnowy prowadzona jest formacja animatorów. Skorzystam więc z ćwiczenia "Pozytywne strony trudnej, życiowej sytuacji" ze str. 110, a żeby uniknąć plagiatu – proponuję jego rozwinięcie.

Osobista modlitwa lidera i animatora musi być modlitwą odważną! Czasem zastanawiamy się, skąd jedna osoba ma tyle wewnętrznej odwagi i siły duchowej, a drugiej, choć równie pobożnej, zupełnie takich cech brak. Otóż Pismo święte mówi nam, że istnieje coś takiego, jak modlitwa odważna. Jest to modlitwa, po której natychmiast następuje czyn. Możemy też nazwać ją modlitwą czynu albo też modlitwą zabierającą lęk.