O samotności, w której można doświadczyć Boga, szacunku wobec odrębności drugiego człowieka i mądrości Waqa wśród Eskimosów – opowiada Wojtek Werhun SJ w rozmowie z Joanną Sztaudynger.

O samotności krótkotrwałej, a mimo to rujnującej, ale i o takiej, z której płynie wiele dobra. O takiej, którą się czuje, choć wokół pełno ludzi, i o takiej, której się nie czuje wcale, choć jest. Inni ją widzą, a sam człowiek zaczyna marnieć, nic nie czując. „Bez tej miłości można żyć, mieć serce puste jak orzeszek” – w podstawówce taki wiersz Szymborskiej recytowaliśmy na komunistycznych akademiach. Dziś z różnymi osobami – o wielu barwach samotności.

Czym jest powołanie do samotności?

Jak się modlić, żeby Bóg pomógł znaleźć męża/żonę? Czy mogę w ogóle o to prosić?

Ojców rodzin, ale przede wszystkim kapłanów, którzy boją się ojcostwa, zachęciłbym do osobistego adorowania Pana Jezusa. On powiedział, że kto patrzy na Niego – widzi i Ojca. A więc KAPŁAN MA ODKRYWAĆ W JEZUSIE OJCA – mówi o. Daniel Galus z pustelni „Zesłania Ducha Świętego” (Czatachowa), założyciel charyzmatycznej wspólnoty „Miłość i Miłosierdzie Jezusa”.

W życiu każdej kobiety – bez względu na jej późniejsze powołanie – przychodzi taki moment, kiedy bardzo, ale to BARDZO pragnie wyjść za mąż. To pragnienie daje o sobie znać niezwykle wcześnie, nawet już w przedszkolu, kiedy rumienimy się na widok kolegi z grupy „starszaków”…