Doświadczyłeś miłości Boga, przemiany życia, uzdrowienia lub uwolnienia? Napisz do nas swoje świadectwo! Podziel się dobrocią Boga.

Każdy z nas jest zaproszony do odkrycia świata, który dał nam Bóg. Ale w pięknej rzeczywistości, jakiej doświadczamy wszyscy, znajduje się również nasz osobisty świat wewnętrzny, do którego mamy dostęp tylko my sami i Ten, który przenika wszystko (por. Ps 139). Nasz osobisty, subiektywny świat przypomina tętniące życiem starożytne miasto. Co więcej, każdy z nas jest zaproszony do poznania głębi innych osób wraz z ich niepowtarzalnością, ponieważ bogactwo bliźnich ubogaca nasze życie wewnętrzne.

Wyobraź sobie salę sądową, w której toczy się rozprawa przeciwko największym zbrodniarzom ludzkości: Neronowi, Hitlerowi, Pol Potowi, Stalinowi. Sędzia odczytuje wyrok, wymieniając okrucieństwa, jakich się dopuścili. Aż tu nagle pojawia się w drzwiach Jezus z Nazaretu i mówi: „Wysoki sądzie, oni są niewinni. Ja to uczyniłem”.

Niektórzy uważają, że wystarczy raz się nawrócić i już mamy spokój na całe życie. Inni sądzą, że są już po nawróceniu, więc osiągnęli taki poziom bezpieczeństwa duchowego, że zbłądzenie im nie grozi. Tymczasem niewiele potrzeba, aby nawrócony człowiek odłączył się od Chrystusa…

Co przychodzi ci na myśl, gdy słyszysz słowo: „nawrócenie”? Nam, katolikom zdarza się traktować nawrócenie jak ciężką pracę, która polega na tym, aby spojrzeć wstecz na to, co nie wyszło i wytężyć siły w walce ku lepszemu. Zazwyczaj wtedy stosujemy wobec siebie ostrzejszą dyscyplinę. I znów nam nie wychodzi...  

Wielu z nas przeżyło już swoje pierwsze nawrócenie, odejście od grzechu ciężkiego, aby postępować w tym, co dobre. Ale nawet jeśli nigdy nie odwróciliśmy się od Pana (dzięki Jego pomocy, za co trzeba nam nieustannie dziękować, ilekroć stajemy przed Nim), nie znaczy to, że wezwanie do nawrócenia do nas się nie odnosi.