Czemu mam cięzki czas duchowy i nic mi nie idzie? Czy może to być skutek zaduszenia życia duchowego?

W ostatniej już części rozważań poświęconych duchowości Odnowy Charyzmatycznej przyjrzymy się kilku jej rysom, które sprawiają, że Odnowa przyciąga tak wiele osób, że wspólnoty ciągle się rozrastają i angażują się w sposób bardzo aktywny w życie Kościoła. Człowiek nie jest stworzony do życia w samotności i w pojedynkę, ale został powołany do życia we wspólnocie, i więcej jeszcze, jak uczy nas Sobór Watykański II – do zbawienia również idziemy we wspólnocie. Zobaczmy więc, jak realizuje się to w Odnowie Charyzmatycznej.

W poprzedniej części zarysowałem kontekst narodzenia się duchowości Odnowy Charyzmatycznej, która w swych najgłębszych pokładach czerpie z odnowy liturgicznej i biblijnej Soboru Watykańskiego II. Bez wątpienia jest to fundament duchowości Odnowy i nie tylko każda wspólnota, ale też każdy pojedynczy „charyzmatyk” powinien odpowiedzieć sobie na te dwa pytania: Czy naprawdę żyję Słowem Bożym na co dzień?, oraz Czy Eucharystia, sakramenty, liturgia stoją w centrum mojego życia duchowego i wspólnotowego? Mając taką bazę możemy teraz przyjrzeć się kilku najważniejszym rysom duchowości charyzmatycznej.

Duch Święty działa od początku istnienia świata, unosi się nad bezmiarem wód kiedy świat jest jeszcze chaosem. Trzecia Osoba Trójcy Świętej szczególnie zaznacza swoją obecność w działalności proroków Starego Testamentu a później podczas tworzenia się Kościoła. Wylewa swoją łaskę na uczniów zebranych w Wieczerniku w dniu Pięćdziesiątnicy, pozwalając im mówić w nieznanych sobie językach i jednocząc ludzi, którzy do tej pory się nie rozumieli. Tak powstała wspólnota Kościoła jest miejscem szczególnej działalności Ducha Świętego, który nie przestaje w niej działać aż do dziś.