Ciekawe pytanie...

Jak wygospodarować czas na modlitwę, kiedy życie rodzinne absorbuje każdą wolną chwilę?

O. Remigiusz Recław postara Wam się odpowiedzieć na pytanie: Czy to słowo od Boga.

Modlitwa jako postawa człowieka rozwija się wraz z jego wzrostem. Nie chodzi tylko o wzrost fizyczny. Rozwój dotyka człowieka w jego trzech podstawowych wymiarach: cielesnym, psychicznym i duchowym. Jesteśmy jak trójnóg – te trzy elementy mają współgrać. Albo rozwijają się w miarę równomiernie, albo całość upada, bo przecież żaden trójnóg na dwóch nogach nie ustoi. Nie dziwi więc odkrywanie, że każdy dzień, każde wydarzenie i etap życia ludzkiego niesie w sobie inność w podejściu do duchowej płaszczyzny naszej codzienności.

Praktykujący katolik posiada niezwykle rozbudowaną listę spraw „do zrobienia”. Na jednym oddechu może wymienić: coniedzielna Msza, regularna spowiedź, w piątki McFish zamiast BigMaca, roraty w Adwencie, a w Wielkim Poście Gorzkie Żale i „cukierkowa abstynencja”. Niektórzy już nawet się cieszą na myśl o zbliżającym się Wielkim Poście, ponieważ w tym czasie można upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu – wypełnić tradycję i wreszcie schudnąć…

Każdy z nas powinien szukać swoich sposobów modlitwy. Co więcej, jej formę należy co jakiś czas zmieniać, aby uniknąć rutyny. Jak więc znaleźć modlitwę, która będzie dla nas najlepsza?

Mamy trzech synów: czteroletniego Antka, dwuletniego Tymka i trzymiesięcznego Franka. Modlitwa z nimi to wyzwanie, któremu staramy się sprostać każdego wieczora. Ich czas przygotowywania się do snu jest ściśle zrytualizowany. Nie może zabraknąć żadnego elementu: oglądania dobranocki, picia kakao, mycia zębów, czytania bajek, wspólnej modlitwy, wyglądania przez okno i oceniania, czy cały świat już śpi… Dzieci domagają się przestrzegania ustalonej kolejności wydarzeń. Chcą również, by w tym czasie, tuż przed zaśnięciem, gromadziła się cała rodzina.

Wiara jest relacją Boga z człowiekiem i człowieka z Bogiem. Z jednej strony nazywamy Boga Przyjacielem (i Bóg nas tak też nazywa, patrz J 15,14-16), lecz nie możemy zapomnieć, że Bóg jest Kimś dużo „większym” niż jesteśmy w stanie sobie wyobrazić i nie da się Go poklepać po plecach jak „kumpla”. Zażyłość naszej relacji z Nim nie niweluje w żaden sposób autorytetu, jaki On posiada i naszej czci i szacunku, jaki względem Boga powinniśmy mieć. Ta relacja wobec Kogoś, kto jest większy od nas, kto jest naszym Stwórcą i Panem, jeśli ma być relacją prawdziwej przyjaźni, miłości i zażyłości, zakłada, że jesteśmy skoncentrowani na Tym, kogo całym sercem, całym umysłem i ze wszystkich sił kochamy.

Problem, który zarysowałem w tytule jest bardzo stary, włącznie z tym, że począwszy od XVI wieku wiele zakonów przeżywało u swoich początków wewnętrzne tarcia na tym właśnie tle – czy jesteśmy bardziej kontemplatywni czy też bardziej apostolscy (czynni, aktywni). Wydaje się, że św. Ignacy z Loyoli w swoim słynnym haśle: "być kontemplatywnym w działaniu", postawił poprzeczkę bardzo wysoko. Do dziś próbują zmierzyć się z tym nie tylko pojedyncze osoby, lecz i całe wspólnoty, które szukają swojej tożsamości. Na czym więc polega owo bycie kontemplatywnym w działaniu?

Osobista modlitwa lidera i animatora musi być modlitwą odważną! Czasem zastanawiamy się, skąd jedna osoba ma tyle wewnętrznej odwagi i siły duchowej, a drugiej, choć równie pobożnej, zupełnie takich cech brak. Otóż Pismo święte mówi nam, że istnieje coś takiego, jak modlitwa odważna. Jest to modlitwa, po której natychmiast następuje czyn. Możemy też nazwać ją modlitwą czynu albo też modlitwą zabierającą lęk.