W poprzedniej części zarysowałem kontekst narodzenia się duchowości Odnowy Charyzmatycznej, która w swych najgłębszych pokładach czerpie z odnowy liturgicznej i biblijnej Soboru Watykańskiego II. Bez wątpienia jest to fundament duchowości Odnowy i nie tylko każda wspólnota, ale też każdy pojedynczy „charyzmatyk” powinien odpowiedzieć sobie na te dwa pytania: Czy naprawdę żyję Słowem Bożym na co dzień?, oraz Czy Eucharystia, sakramenty, liturgia stoją w centrum mojego życia duchowego i wspólnotowego? Mając taką bazę możemy teraz przyjrzeć się kilku najważniejszym rysom duchowości charyzmatycznej.

Duch Święty działa od początku istnienia świata, unosi się nad bezmiarem wód kiedy świat jest jeszcze chaosem. Trzecia Osoba Trójcy Świętej szczególnie zaznacza swoją obecność w działalności proroków Starego Testamentu a później podczas tworzenia się Kościoła. Wylewa swoją łaskę na uczniów zebranych w Wieczerniku w dniu Pięćdziesiątnicy, pozwalając im mówić w nieznanych sobie językach i jednocząc ludzi, którzy do tej pory się nie rozumieli. Tak powstała wspólnota Kościoła jest miejscem szczególnej działalności Ducha Świętego, który nie przestaje w niej działać aż do dziś.

Kiedy w niedzielę Zesłania Ducha Świętego słyszę podczas Eucharystii fragment z Dziejów Apostolskich opisujący moment Pięćdziesiątnicy zastanawia mnie jeden fakt – dlaczego pierwszym darem, jaki otrzymują zgromadzeni w Wieczerniku ludzie, jest dar języków? Dlaczego akurat ten dar i jakie wobec tego jest jego znaczenie? Myślę, że temat jest szeroki i nie chcę wchodzić w zawiłości i tłumaczenia szczegółowe tego daru, w tym tekście chciałbym ukazać tylko jedną z jego charakterystycznych cech, jednak uważam, że bardzo ważną, jeśli nie najważniejszą. Prześledzimy to wspólnie na wybranych fragmentach z Pisma Świętego.