W dzisiejszym świecie niemal każdy narzeka na brak czasu. Już dzieci w szkole, nawet w pierwszej klasie, nie mają okazji do beztroskiej zabawy, bo uczestniczą w zajęciach pozalekcyjnych: sportowych, językowych, muzycznych... Studenci gonią z jednej uczelni na drugą, bo modne stało się studiowanie na dwóch lub trzech kierunkach. W pracy siedzi się do oporu, wykonując pracę „na wczoraj” i nawet na emeryturze nie ma mowy o wolnym czasie, bo inni wiedząc, że człowiek nie pracuje zrzucają na niego wszystko, co się da, argumentując, że sami… nie mają czasu.

  Zawstydza mnie reakcja Maryi w chwili Zwiastowania. Czternastoletnia, bardzo młoda dziewczyna udzieliła Bogu tak dojrzałej odpowiedzi. Pewnie była przerażona, pytała przecież, jak się stanie to, do czego Bóg ją powołuje. Jakim szokiem będzie to dla otoczenia, dla Józefa i rodziców. Czy jej uwierzą? Jednak pomimo wątpliwości i niewiadomych podjęła decyzję.

  Nie ma ludzi, którzy niczego się nie boją. Jeśli tak twierdzą, to znaczy, że boją się przyznać, że jest inaczej, lub brakuje im zdrowego rozsądku. Spotkanie z własnym lękiem może być w naszym życiu doświadczeniem Dobrej Nowiny, bo Bóg ma moc nas od niego uwolnić. On może wszystko! Nie zdarzyło się jeszcze, by ktoś, kto Mu zaufał – źle na tym wyszedł.

Jeśli przyjrzymy się wewnętrznej postawie oczekiwania Maryi na przyjście Pana – zobaczymy, że jest ono pełne cierpliwości i łagodności. Takie zwyczajne, ludzkie, pełne prostoty i zaufania Bogu. Nie ma w sobie nic z wyniosłości i zewnętrzności dzisiejszego świata. Tajemnica Wcielenia dopełnia się w nas podczas Eucharystii – gdy przyjmujemy Ciało Chrystusa. W ten sposób możemy bronić się przed pokusami do wyniosłości serca.