W dzisiejszym świecie niemal każdy narzeka na brak czasu. Już dzieci w szkole, nawet w pierwszej klasie, nie mają okazji do beztroskiej zabawy, bo uczestniczą w zajęciach pozalekcyjnych: sportowych, językowych, muzycznych... Studenci gonią z jednej uczelni na drugą, bo modne stało się studiowanie na dwóch lub trzech kierunkach. W pracy siedzi się do oporu, wykonując pracę „na wczoraj” i nawet na emeryturze nie ma mowy o wolnym czasie, bo inni wiedząc, że człowiek nie pracuje zrzucają na niego wszystko, co się da, argumentując, że sami… nie mają czasu.

  Zawstydza mnie reakcja Maryi w chwili Zwiastowania. Czternastoletnia, bardzo młoda dziewczyna udzieliła Bogu tak dojrzałej odpowiedzi. Pewnie była przerażona, pytała przecież, jak się stanie to, do czego Bóg ją powołuje. Jakim szokiem będzie to dla otoczenia, dla Józefa i rodziców. Czy jej uwierzą? Jednak pomimo wątpliwości i niewiadomych podjęła decyzję.

Zastanawiam się, dlaczego cnota czystości stała się przywarą? Dlaczego wyjątkowość i oddanie stało się nieatrakcyjne? Gdy mężczyzna, starając się o względy kobiety, jest waleczny, pomysłowy i odważny, nie jest z powodu tych wysiłków wyśmiewany. Dlaczego więc kobieta, która chce być tą jedyną dla mężczyzny, ma się wstydzić swoich pragnień?

  Podejrzewam, że większość z nas to ci, którzy od dziecka chodzą do kościoła. Żyjemy bowiem w kraju, gdzie ludzie chadzają do kościoła. Uczestniczyliśmy w lekcjach religii, bo dwadzieścia lat temu wszyscy uczestniczyli. Nawet może mówiliśmy wierszyk przy okazji Pierwszej Komunii, bierzmowanie też przyjęliśmy – choć wybierając imię myśleliśmy raczej o tym, jak rozśmieszyć kolegów (Kunegundą, Alfonsem czy Kwadratem) – niż o podjęciu współpracy ze świętym patronem.