Wiara jest relacją Boga z człowiekiem i człowieka z Bogiem. Z jednej strony nazywamy Boga Przyjacielem (i Bóg nas tak też nazywa, patrz J 15,14-16), lecz nie możemy zapomnieć, że Bóg jest Kimś dużo „większym” niż jesteśmy w stanie sobie wyobrazić i nie da się Go poklepać po plecach jak „kumpla”. Zażyłość naszej relacji z Nim nie niweluje w żaden sposób autorytetu, jaki On posiada i naszej czci i szacunku, jaki względem Boga powinniśmy mieć. Ta relacja wobec Kogoś, kto jest większy od nas, kto jest naszym Stwórcą i Panem, jeśli ma być relacją prawdziwej przyjaźni, miłości i zażyłości, zakłada, że jesteśmy skoncentrowani na Tym, kogo całym sercem, całym umysłem i ze wszystkich sił kochamy.

Pewien misjonarz pracujący w Puszczy Amazońskiej miał w zwyczaju wypróbowywać swoich nowych współpracowników przysłanych z Europy. Wysyłał ich na kilkumiesięczną próbę w głąb puszczy. Wyposażał ich w kilkudniową rację żywności, lekarstwa, broń i najróżniejsze narzędzia, dzięki którym mogli poradzić sobie w zdobywaniu pożywienia.

Po ukończeniu studiów moje przelotne zainteresowanie buddyzmem zaczęło się konkretyzować. Zacząłem "obrastać" w gromadzone książki, kontakty i rozmowy z myślącymi podobnie ludźmi, we własne przemyślenia i doświadczenia (uprawiałem czynnie buddyzm Zen). Po kilkunastu latach z wierzącego i praktykującego katolika stałem się zaangażowanym duchowo buddystą. Nie znaczy to, że zerwałem z Kościołem katolickim, z sakramentami czy modlitwą – próbowałem to pogodzić. Chciałem jednocześnie służyć dwóm panom, wydawało mi się nawet, że takie postępowanie wzbogaca mój kontakt z Jezusem...

Posłuszeństwo jest ważną rzeczą i mówi się o nim od początku założenia Kościoła. Ktoś mógłby powiedzieć, że zawsze z nim były kłopoty i że współcześnie, w świecie mającym obsesję na punkcie wolności, wręcz nie ma sensu mówić o posłuszeństwie. Wydaje się, że wszystko musi podlegać demokratycznej procedurze głosowania i wolnego wyboru.