Praktykujący katolik posiada niezwykle rozbudowaną listę spraw „do zrobienia”. Na jednym oddechu może wymienić: coniedzielna Msza, regularna spowiedź, w piątki McFish zamiast BigMaca, roraty w Adwencie, a w Wielkim Poście Gorzkie Żale i „cukierkowa abstynencja”. Niektórzy już nawet się cieszą na myśl o zbliżającym się Wielkim Poście, ponieważ w tym czasie można upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu – wypełnić tradycję i wreszcie schudnąć…

Każdy chrześcijanin, niezależnie kim jest i co robi, ma swoje życie kształtować i przemieniać na wzór Jezusa, bo w Nim, przez Niego i dla Niego żyjemy i czynimy wszystko (por. Ef 1, 3-13 oraz Kol 1, 15-20). Jednak tymi, którzy są powołani do większej zażyłości z Panem, do kształtowania swojego serca na wzór Jego Serca są pasterze ludu (biskupi, księża, zakonnicy, zakonnice) oraz wszyscy, którzy pełnią jakąkolwiek posługę ministerialną w Kościele (liderzy, animatorzy). Myślę, że to oni szczególnie muszą wsłuchiwać się w to, co płynie z głębin Serca naszego Zbawiciela i swoje życie zanurzać w tym Sercu. Chciałbym – biorąc za podstawę liturgię z uroczystości Najświętszego Serca Jezusa, pokazać w jaki sposób lider powinien kształtować swoje serce, by stawało się ono na wzór Serca Jezusa.

Osobista modlitwa lidera i animatora musi być modlitwą odważną! Czasem zastanawiamy się, skąd jedna osoba ma tyle wewnętrznej odwagi i siły duchowej, a drugiej, choć równie pobożnej, zupełnie takich cech brak. Otóż Pismo święte mówi nam, że istnieje coś takiego, jak modlitwa odważna. Jest to modlitwa, po której natychmiast następuje czyn. Możemy też nazwać ją modlitwą czynu albo też modlitwą zabierającą lęk.